మార్పు

ఇటీవల ఒక న్యూస్ చదివాను.బెంగులూరులో ఇద్దరు ప్రేమించుకున్నారు.ఇద్దరూ డాక్టరులే. ఒక సంవత్సరం తరువాత ఆ అబ్బాయి మరొక అమ్మయిని వివాహం చేసుకున్నాడు.దానితో కోపం కట్టలు తెంచుకున్న మొదటి అమ్మాయి అతడిని మంచిగా హాస్పటలుకి పిలిచి మత్తుమందిచ్చి అతని మర్మాంగం కోసేసి పారిపోయిందట.అది చదివిన మరుసటి రోజే స్వప్నిక సంఘటన,మరో దాడి...,శ్రిలక్ష్మి, అయొషా,ఇలా చాలా సంఘటనలు జరిగిపొతూనే వున్నాయి???అందరం ఖండిస్తునే వున్నాం ???ఈ సమస్య విషయంలో ఇప్పటికే మొదలైన కౌన్సిలింగులు,వేదికలూ చాలావరకూ శ్రమిస్తున్నాయి కానీ... ఈ సమస్యలోని విషయాన్ని అమ్మాయిలు,అబ్బాయిలు అని రెండు విభాగాలుగా చీల్చేసి మాట్లాడుతున్నారు.నిజానికి ఇది మనవసంబందాల విషయంలో పెచ్చురిల్లుతున్న విశృంఖలధోరణిని అరికట్టాల్సిన సమస్యగానే కానీ,అమ్మయిలదనో..అబ్బాయిలదనో.. ఒక వర్గాన్ని నిలబెట్టడం వలన పరిష్కారమయ్యే సమస్య కాదు.ఇటువంటి ఉన్మాద చర్యలు ఎవరు చేసినా తీవ్రంగా ఖండించాలి.అదే సమయంలో వాస్తవికతను కూడా అవగతం చేసుకోవాలి.ఎందుకంటే ఇప్పుడు..ఇది మన అందరి సమస్య.
నిజానికి ప్రస్తుతం మన సమాజం సంధియుగంలో వుంది.పాశ్చాత్యసంస్కృతి ప్రభావంతో రెచ్చగొట్టబడుతున్న ఆశలు ఒక వైపు..,తరతరాలుగా కుటుంబం అందించిన భారతీయసంస్కృతి మరో వైపు..,పరుగులజీవితాలలో కుటుంబంలోని మనుషులతో గడిపే క్షణాలు కుచించికుపోవటం ఇంకొకవైపూ..,మనిషిని స్వాంతన లభించని స్థితికి తీసుకువెళ్ళిపోతున్నాయి. అందుకు మరొక కీలకమైన కారణం..ప్రాధమికస్థాయిలో సమస్యల్ని నిర్మూలించే విషయంలో పెరిగిపోయిన నిర్లక్షధోరణి. వీటి విషయంలో ముందుగా మనం ద్రష్టి నిలపాలి.అది చెబుతూనే ఈ మార్పు కవిత.

నిప్పుకణికలోంచి చిట్లుతున్న
ఆశలు కొన్ని...
నిజాలని నిర్లక్షం చేస్తూనేవున్నాయి,
గొంతులు పూడుకుపోయిన ఆ నిశీధిలో..
అస్థిత్వం లేని నిర్ణయాలు
తలలు వంచుకుంటున్నాయి,
కల్మషపు కార్చిచ్చు కౌగిలిస్తుంటే..
మూలం తెలుసుకోకుండానే
సముద్రాలు తిరగబడుతున్నాయి,
వంచించిన బందం ముంగిట
ప్రాణమే ప్రార్ధించినా ఫలితం శూన్యం,
మేకప్పులు మార్చుకోవటం మార్పంటూ విరగబడితే..
లోతులలో నిండిన సంస్కృతి చాయలు
బూడిదకుప్పల్ని సృష్టిస్తుంటాయి,
కన్నుకు కన్నే వివేకమైతే..
కాలలెప్పుడో గుడ్డివైపోతాయి,
డబ్బుల కట్టలు దొరికినప్పుడల్లా
దిష్టిబొమ్మలు నీపంచన నర్తిస్తాయి,
ఆ దారులవెంట సహగమనాలు జరిగినా
హృదయపుకోవెల్లో స్మశానం జన్మిస్తుంది,
నీ పాదాలను కడిగే కన్నీరే...
చేతబడిలా వికటాట్టహాసం చేస్తుంది.

శ్రిఅరుణం

అశోకచక్రం

ఆర్ధిక మాధ్యం ,తీవ్రవాదం వంటి సమస్యలతో సతమవుతున్న మనలో..ఏదో అసహనం కట్టలు తెంచుకుంటుంది.ఆ భావనలో మనసు కోరుకుంటున్న పరిష్కారం ఒక్కోసారి హద్దులుకూడా దాటుతుంది. ఈ దారిలో శాంతి సహనం కాస్త పక్కన పెట్టాలన్న ప్రశ్నలూ...మొదలవుతున్నాయి. కానీ అపురూపమైన వారసత్వాన్ని సంపదగా కలిగిన భారత భూమి కోరుకునేది...శాంతియుత సహగమనమే. అది మన తర్వాతతరం వారికి ఆస్తిగా ఇవ్వాల్సిన భాద్యత మనందరిదీ అని నమ్ముతూ...ఈ అశోకచక్రం కవిత.

నా దేశపు వీధిబడిలోకి
మళ్ళీ వచ్చేసింది జెండాపండగ,
వృధ్ధాప్యం దరిచేరిన ఊపిరిలా..
జెండాకర్ర వొణికిపోతుంది!
మూడురంగులనూ ముచ్చటగా నింపారు
శాంతిచక్రాన్ని మాత్రం ఎక్కడనో వొదిలేశారు..
ఏమయిందంటూ..వెతుకుతూ వెళ్ళాను,
వీధిమలుపులోనున్న చెత్తకుండీనిండా
తగలబడుతున్నాయి....
రాత్రిముగిసిన మతఘర్షనల్లో ముగిసిన
జీవితాల కాష్టాలు!!!
ఆ కుళ్ళు భరించలేక మరో మలుపు తిరిగాను,
గరిక పిలిచింది
గ్రామం ఇటుందని..
ఆశలగాలితెరలు ఊతమిస్తుంటే
పొలాలు చేతులు చాపి దారిచూపుతున్నాయి,
ఏముందక్కడా?
బంధాలు పూరి గుడెశెచూరులో చిక్కుపడిపోయాయి..
తాత కాల్చి వదిలేసిన చుట్టముక్కలా..,
ఎక్కడంతా లెక్కలు తారుమారయ్యాయి
ఇప్పుడిక్కడ ఏ విత్తనం వేసినా పండేది విషమే!
ఏ అంతచ్చేధనతో...
అసలు అశోకచక్రం ఎందుకు? శాంతి ఎక్కడుంది మనకూ?..
అనుకుంటూ వెనుదిరగబోయాను..,
నా సణుగుడు వినిపించిందేమో...
ఒక లేత గుండె స్ఫంధించింది
ఆగమని సైగచేస్తూ...
భుజం పైనున్న తన బడిబస్తాను దించి
తెల్లని కాగితాన్ని బరబరా చింపి
ఆ కమ్మని హౄదయపు రంగుల పెన్సిళ్ళతో
లేతనైన ఆశల మునివ్రేళ్ళతో గీసిచ్చింది,
అశోకచక్రాన్ని....
అంకుల్! మాకోసం ఇది అంటించండని.