4వ పేజీ.

     నువ్వు మిగిల్చిన మన జీవితo..
నరకానికి చిరునామా..
నువ్వు దూరమైన అడుగులే.
నువ్వు నాలో పుట్టించిన ప్రేమతత్వాన్ని
మళ్ళీ నానుండి నువ్వే పట్టుకెళ్ళిపోతూ
నా మనసుని శూన్యం చేసేశావు.
ఇన్నిరోజులూ నా గుండెవెలుగుకి దోసిళ్ళుపట్టిన నువ్వే
హఠాత్తుగా నామెడను నరికేస్తుంటే.. 
ఆ వాస్తవంలోంచి తేరుకొనేలోపునే నేను మాయమైపోతున్నాను.  
దేవుడు కనికరించాడనుకున్న మన కలయిక
ఇప్పుడెందుకిలా హృదయాన్ని ద్రేవేస్తుంది?
ఇన్నాళ్ళూ నాతో గడిపినదంతా
అవసరాల క్షుద్రయాగంగా మారుతుంటే..
నాలో మొలిపించిన నయనాలకు చుట్టూ స్మశానం పరుచుకుంటుంది. 
అరగంట  లేటును "ఏరా మర్చిపోయావా" అంటూ..
గద్దించిన నీ స్వరం.. ఏ ఎడారులకు పారిపోయింది?
నే కనిపించినప్పుడు నీ కళ్ళల్లో కనిపించే మెరుపులే
ఇప్పుడు నా కళ్ళక్రింద నల్లని చారలయ్యాయి.
నీ సన్నిధిని కోల్పోయిన నా చలనానికి పక్షవాతమొచ్చింది.
జరిగింది నిజమా?
జరుగుతున్నది నిజమా?
జరగబోయేది నిజమా? అనుకుంటూ..
నా కలలన్నీ అయోమయాన్ని నింపుకున్నాయి
ఇన్ని జరుగుతున్నా నాకు మిగిలిన ఈ శూన్యంలోనే ప్రేమవారధి కట్టాలనుకుంటున్నాను
ప్రేమను అనుభవించిన బాధ్యతది.
ఎందుకంటే...
నువ్వు నాదానివి కాకున్నా.. ప్రేమ నాకెన్నో నేర్పింది..
పడకగది ఇరుకైతే పారిపోదది,
సెల్ ఫోన్ మార్చుకుంటే వదిలిపోదది,
కావ్యాలెన్ని రాసిన కరిగిపోని అమృతధారది,
ఈ సత్యాలన్నీ దాటిపోవాలనుకున్నా
మనలో ప్రణయం వదుకుకోలేదు...అందుకే..
నీకు నువ్వుగా కుచించుకుపోయినా
నన్ను నేనుగా బ్రతికించుకొనే వుంటాను..
మనిద్దరి లోకాన్ని జీవింపచేస్తాను.

sriarunam

మూడవ పేజీ

ఎదురుచూపు...
ప్రాణం పోస్తున్న చల్లనిగాలి స్పర్శే..
నా పక్కన నువ్వున్నావంటుంది.
నీ మౌనంతో జడత్వాన్ని నింపుకున్న రోజులన్నీ
నాకు రుతువులు లేని కాలమే.
నువ్వంతా నాదే కదరా అంటూ
అల్లుకుపోయే నీ తపనని
నా హృదయపువనంలో ఎప్పుడో నాటుకున్నాను.
అమ్మకొచ్చే కోపంలా
నన్ను విదిల్చికొట్టే నీ విరహపు బాధని చూసి
మురిసిపోతూ మళ్ళీ నీ గుండెలో కుచించుకుపోతాను.
మన కలయికకోసం నీ స్వరతంత్రి ఎన్నోసార్లు
నా గుండెకాయపక్కనే పచార్లు కొట్టడం చేసాను.
ఎందుకో దేవుడు
మన రెండు ఆశల మధ్యనా లోయల్ని సృష్టిచాడు???
వాటిలోకి దూకి కలుద్దామంటే
మన మనసులు పాషాణాలు కావే.
అలాంటివయితే.. ఇంత ప్రేమెలా పుడుతుందీ?
అందుకే ఆశల చుక్కానీ తగిలించుకొని
నక్షత్రాలను వెక్కిరిస్తున్న మిణుగురుల్లా
నీ అడుగులు వెతుక్కుంటూ నడుస్తున్నాను.

రెండవ పేజీ

              
 నిద్రలేచిన మెలకువ..
నిద్రలేచిన మెలకువ
పరుగున తోటలోకి పోయి
కాన్వాసు ముందు కాళ్ళు చాపుకు కూర్చుని
రాత్రి కలలను తలుచుకుంటుంది.
కల ఆదేశించిన గుర్తు
ప్రేమకు రూపం చిత్రించమంటూ.,
అప్పటినుండీ ఇదేస్థితి!
నువ్వూ.. నేనూ..
మనం.. ఆకాశం..
చెట్టూ.. పుట్టా..
అవకాశం.. అనంతం..
మస్తిష్కపు పరుగులెంతగా చుట్టేస్తున్న
మన తొలి కలయిక చిగురే
మదివనంలో స్ఫురణకు రావట్లేదు?!? 
ప్రేమంటే ఏమిటీ?
వెన్నెలను చదవటమా..
వన్నెలను కొలవటమా..
ప్రకృతితో సంగమమా..
పరవశంతో పరిగెత్తటమా..
ఎడతెగని మదనానికి శూన్యమూ 
పిపీలికమొతుంది.
ఆ అంతర్మధనంలో..తూలిపడబోయిన నన్ను 
ఒక స్పర్శ ఆదరించింది..!
అది బౌతికమైనా..
అబౌతికమైనా..
నా ఆర్తిని నిలిపింది.
అదేనేమో..నేను కోరుకున్న నువ్వు!
నువ్వేనేమో..నాక్కావలసిన నేను.