మార్పు

ఇటీవల ఒక న్యూస్ చదివాను.బెంగులూరులో ఇద్దరు ప్రేమించుకున్నారు.ఇద్దరూ డాక్టరులే. ఒక సంవత్సరం తరువాత ఆ అబ్బాయి మరొక అమ్మయిని వివాహం చేసుకున్నాడు.దానితో కోపం కట్టలు తెంచుకున్న మొదటి అమ్మాయి అతడిని మంచిగా హాస్పటలుకి పిలిచి మత్తుమందిచ్చి అతని మర్మాంగం కోసేసి పారిపోయిందట.అది చదివిన మరుసటి రోజే స్వప్నిక సంఘటన,మరో దాడి...,శ్రిలక్ష్మి, అయొషా,ఇలా చాలా సంఘటనలు జరిగిపొతూనే వున్నాయి???అందరం ఖండిస్తునే వున్నాం ???ఈ సమస్య విషయంలో ఇప్పటికే మొదలైన కౌన్సిలింగులు,వేదికలూ చాలావరకూ శ్రమిస్తున్నాయి కానీ... ఈ సమస్యలోని విషయాన్ని అమ్మాయిలు,అబ్బాయిలు అని రెండు విభాగాలుగా చీల్చేసి మాట్లాడుతున్నారు.నిజానికి ఇది మనవసంబందాల విషయంలో పెచ్చురిల్లుతున్న విశృంఖలధోరణిని అరికట్టాల్సిన సమస్యగానే కానీ,అమ్మయిలదనో..అబ్బాయిలదనో.. ఒక వర్గాన్ని నిలబెట్టడం వలన పరిష్కారమయ్యే సమస్య కాదు.ఇటువంటి ఉన్మాద చర్యలు ఎవరు చేసినా తీవ్రంగా ఖండించాలి.అదే సమయంలో వాస్తవికతను కూడా అవగతం చేసుకోవాలి.ఎందుకంటే ఇప్పుడు..ఇది మన అందరి సమస్య.
నిజానికి ప్రస్తుతం మన సమాజం సంధియుగంలో వుంది.పాశ్చాత్యసంస్కృతి ప్రభావంతో రెచ్చగొట్టబడుతున్న ఆశలు ఒక వైపు..,తరతరాలుగా కుటుంబం అందించిన భారతీయసంస్కృతి మరో వైపు..,పరుగులజీవితాలలో కుటుంబంలోని మనుషులతో గడిపే క్షణాలు కుచించికుపోవటం ఇంకొకవైపూ..,మనిషిని స్వాంతన లభించని స్థితికి తీసుకువెళ్ళిపోతున్నాయి. అందుకు మరొక కీలకమైన కారణం..ప్రాధమికస్థాయిలో సమస్యల్ని నిర్మూలించే విషయంలో పెరిగిపోయిన నిర్లక్షధోరణి. వీటి విషయంలో ముందుగా మనం ద్రష్టి నిలపాలి.అది చెబుతూనే ఈ మార్పు కవిత.

నిప్పుకణికలోంచి చిట్లుతున్న
ఆశలు కొన్ని...
నిజాలని నిర్లక్షం చేస్తూనేవున్నాయి,
గొంతులు పూడుకుపోయిన ఆ నిశీధిలో..
అస్థిత్వం లేని నిర్ణయాలు
తలలు వంచుకుంటున్నాయి,
కల్మషపు కార్చిచ్చు కౌగిలిస్తుంటే..
మూలం తెలుసుకోకుండానే
సముద్రాలు తిరగబడుతున్నాయి,
వంచించిన బందం ముంగిట
ప్రాణమే ప్రార్ధించినా ఫలితం శూన్యం,
మేకప్పులు మార్చుకోవటం మార్పంటూ విరగబడితే..
లోతులలో నిండిన సంస్కృతి చాయలు
బూడిదకుప్పల్ని సృష్టిస్తుంటాయి,
కన్నుకు కన్నే వివేకమైతే..
కాలలెప్పుడో గుడ్డివైపోతాయి,
డబ్బుల కట్టలు దొరికినప్పుడల్లా
దిష్టిబొమ్మలు నీపంచన నర్తిస్తాయి,
ఆ దారులవెంట సహగమనాలు జరిగినా
హృదయపుకోవెల్లో స్మశానం జన్మిస్తుంది,
నీ పాదాలను కడిగే కన్నీరే...
చేతబడిలా వికటాట్టహాసం చేస్తుంది.

శ్రిఅరుణం

అశోకచక్రం

ఆర్ధిక మాధ్యం ,తీవ్రవాదం వంటి సమస్యలతో సతమవుతున్న మనలో..ఏదో అసహనం కట్టలు తెంచుకుంటుంది.ఆ భావనలో మనసు కోరుకుంటున్న పరిష్కారం ఒక్కోసారి హద్దులుకూడా దాటుతుంది. ఈ దారిలో శాంతి సహనం కాస్త పక్కన పెట్టాలన్న ప్రశ్నలూ...మొదలవుతున్నాయి. కానీ అపురూపమైన వారసత్వాన్ని సంపదగా కలిగిన భారత భూమి కోరుకునేది...శాంతియుత సహగమనమే. అది మన తర్వాతతరం వారికి ఆస్తిగా ఇవ్వాల్సిన భాద్యత మనందరిదీ అని నమ్ముతూ...ఈ అశోకచక్రం కవిత.

నా దేశపు వీధిబడిలోకి
మళ్ళీ వచ్చేసింది జెండాపండగ,
వృధ్ధాప్యం దరిచేరిన ఊపిరిలా..
జెండాకర్ర వొణికిపోతుంది!
మూడురంగులనూ ముచ్చటగా నింపారు
శాంతిచక్రాన్ని మాత్రం ఎక్కడనో వొదిలేశారు..
ఏమయిందంటూ..వెతుకుతూ వెళ్ళాను,
వీధిమలుపులోనున్న చెత్తకుండీనిండా
తగలబడుతున్నాయి....
రాత్రిముగిసిన మతఘర్షనల్లో ముగిసిన
జీవితాల కాష్టాలు!!!
ఆ కుళ్ళు భరించలేక మరో మలుపు తిరిగాను,
గరిక పిలిచింది
గ్రామం ఇటుందని..
ఆశలగాలితెరలు ఊతమిస్తుంటే
పొలాలు చేతులు చాపి దారిచూపుతున్నాయి,
ఏముందక్కడా?
బంధాలు పూరి గుడెశెచూరులో చిక్కుపడిపోయాయి..
తాత కాల్చి వదిలేసిన చుట్టముక్కలా..,
ఎక్కడంతా లెక్కలు తారుమారయ్యాయి
ఇప్పుడిక్కడ ఏ విత్తనం వేసినా పండేది విషమే!
ఏ అంతచ్చేధనతో...
అసలు అశోకచక్రం ఎందుకు? శాంతి ఎక్కడుంది మనకూ?..
అనుకుంటూ వెనుదిరగబోయాను..,
నా సణుగుడు వినిపించిందేమో...
ఒక లేత గుండె స్ఫంధించింది
ఆగమని సైగచేస్తూ...
భుజం పైనున్న తన బడిబస్తాను దించి
తెల్లని కాగితాన్ని బరబరా చింపి
ఆ కమ్మని హౄదయపు రంగుల పెన్సిళ్ళతో
లేతనైన ఆశల మునివ్రేళ్ళతో గీసిచ్చింది,
అశోకచక్రాన్ని....
అంకుల్! మాకోసం ఇది అంటించండని.

జై వీర జవాన్

జై వీర జవాన్
ముకులించిన కోట్ల జోతలు
వదలలేని కన్నీటి వీడ్కోలు
కదనరంగంలో ఫణంగా పెట్టిన
ప్రాణం విలువను చేప్పకనే చెబుతున్నాయి,
ఉరితాడు
రైలుపట్టాలు
పురుగుమందులు
నరికివేతలు
కాల్పుల చిట్టాలు
ఇవికావు చావంటే!
మరణంకూడా మనసున్నదే,
చనిపోయినమరుసటి క్షణం నుండీ ఉదయించే నీ ఙ్ఞాపకాలనే అది ప్రేమిస్తుంది,
ప్రేమించామనీ
వంచించబడ్డామనీ
తెగనరికామనీ
తెగించలేకపోయామనీ
కుళ్ళిపోతూ
కుమిలిపోతూ
భయపెడుతూ
భాదపడుతూ
కాష్టం వైపు నడిస్తే
నీ ఆత్మకూడా వెంట రాదు.
నమ్మిన వంచకాలు
నమ్మని నిజాలూ
ఆశించిన ధామలూ
అనుభవించని శవాలూ
ఇవికాదు...మన చావుకు కారణాలు!!!
ఏ సంబంధం వుందని..ఉన్నిక్రిష్ణన్ తెగించాడు?
నువ్వేమవుతావని..సాలస్కర్ సాగిపోయాడు?
నా ఒక్కడితో ఏమవుతుందనుకుంటే???
వందకోట్ల మనల్ని రక్షిస్తున్న
జవానులు ఎంతమందుంటారు?
లోపల నీ ఆనందం కోసం
బయట..తమ గుండెకాయల్ని పేర్చి
కాపుకాస్తున్న ఆ త్యాగాలకు
మనమందిస్తున్నదేంటి?
చావంటీ అందరికీ ఒకటే..
మనిషికీ
ముష్కరులకీ
మరి..చచ్చాక..
బ్రతుకింకా ఉండేది ఎవరికీ?
మనకోసం మరణించిన
వీరులకి నివాళులివ్వాలంటే..
మన చావుకూ పవిత్రత వుండే..
జీవితాల్ని ప్రేమిద్దాం,
మన ప్రేమే వారికి దన్నుగా
దేశమాత సన్నిధిలో తరిద్దాం.

మన ముంబాయి కోసం .

మన ముంబాయి కోసం .

ఒరేయ్..
వస్తున్నా రా..
మా రక్తాన్ని గడ్డకట్టించి
సంకల్పంతో ఆయుధాలు చేసి నా ఇంటిని మసిచేస్తున్న
నీ చేతులను తెగనరకడానికి,
ఎవడబ్బసొమ్మనుకున్నావ్ నా దేశాన్ని,
ఏ అబ్బా లేని బ్రతుకెందుకు ఈడుస్తున్నావ్?
అమ్మ చనుబాలకీ విషం కలిపే
మానవత్వపు నపుంసకత్వాన్ని ఏం చేసుకుంటావ్?
నీలాంటి బ్రతుకులు బ్రతకాలంటే..
ఎప్పుడో..ప్రపంచాన్ని శాసించే వాళ్ళం,
మా నవ్వులపై నిప్పులు వేస్తే
మీ రక్తంలోకి లావాను దొర్లించేస్తం!
బాంబులకు భయపడి
భిభత్సాలకు నక్కి
దాక్కున్నామనుకోవద్దు,
మహాత్ముని మాటకోసమే..
మమతల్ని మన్నించికొంటున్నాం,
పందుల్లా చొరబడుతూ
పదుల్లో వున్న దేశద్రోహులను చూస్తూ...
ఇదే భారతమనుకోకు,
ప్రజాస్వామ్యం విలువలు సర్దామంటే..
మీ నరాల చివరి అంచు వరకూ
ఖైమా కొట్టేస్తాం.
మరో ప్రపంచానికి కూడా
మీ బూడిదను అందకుండా చేస్తాం.

శ్రీ అరుణం
విశాఖపట్నం.

ప్రేమగమనం

చాలా వరకూ ప్రేమల్లో వస్తున్న సమస్యల్లా..మనం ప్రేమిస్తున్న స్థాయిలో అది అందుకుంటున్న వ్యక్తి వున్నారా?అనే సందేహం. చాలా ప్రేమబంధాలలో హృదయం పై నిమురుతున్న చేతులు గుండెలతో మాట్లాడుతున్నాయా? లేక డబ్బులు వెతుకుతున్నాయా? అనేది అర్ధంచేసుకునే లోపునే....ముగింపు తొందరపెడుతుంది.ఈ ద్వంధ్వవైఖరి మన ఆలోచనల నుండి తొలగి పోవాలి.అందుకు ఒకటే మార్గం.అది నమ్మకం.ఎటువంటి ఇగోలూ లేని స్వచ్చమైన దగ్గరితనం మన మద్యన వున్నప్పుడు.. మరో భావం మనమధ్యన చేరదు. అది గెలుపు లోనైనా,ఓటమిలోనైనా.
అదే ఈ ప్రేమ గమనం.

ఉచ్చ్వాసం ఉనికిని చేరాలంటే
ఉధ్విగ్న గమనాలలో
ఊపిరి పయనమవాల్సిందే ,
శిఖరపు అంచుల ఆవిష్కరణకై..
లోతుల అంతచ్చేదన జరగాలి.
తాత్వికత తత్వంలో కంటే
ఆత్మను నమ్ముకోవాలి,
రెండుమనసుల వివాహవేధిక
నమ్మకం పునాదులతో కట్టబడుతుంది,
అందాన్ని నమ్ముకొని అక్షరాల్ని మలుచుకొంటే..
అభిమానం, అనుమానంఒకే రూపంలో ఇమిడిపోతాయి,
నమ్మకం వేళ్ళు ఆత్మలో మొలిచాయా?
దాన్నెప్పుడూ పెకిళించకు
అగ్నికీలలముందు.........
దూదిపింజతో చేసే సాహసం అది!
రోదించిన మనసుకు సమాధానం...
తెగిపడే భౌతికాలదైతే
సృష్టించిన కారకుడే ఎప్పుడో..
ఆత్మహత్య చేసుకొనేవాడు,
ప్రాణంతీయాలంటే..పావలా కత్తి చాలు,
పాశం నిన్ను కౌగిళించాలంటే..
ఎన్ని కోట్ల అణువులు కదలాలో..మీ రెండురక్తాల్లో....!


శ్రీఅరుణం,
విశాఖపట్నం.

ప్రసవ వేదం

సృష్టిలో గొప్పది అమ్మతనం .తన ప్రాణాన్నే పంచి మనకు జీవితాన్ని ప్రసాదించే ఆ ప్రసవవేదన మనకు వేదంతో సమానం.ఆ అనుభవాన్ని చుసిన కన్నులు లిఖించుకున్న కవనం ఈ ప్రసవ వేదం.


అమ్మ ఊపిరికి అడ్డం పడుతూ
అనంతానికి అర్ధం చూపెడుతూ..
త్యాగాన్ని చీల్చుకువచ్చే తుది ప్రణవనాదం..
జీవనసంగీతంలో..అత్యుత్తమరాగం,

చిన్ని పొట్టలో ఆకలి కొత్తగా పుడుతుంటే
ఆకృతీకరించిన ఆత్మచలనంలా..
ఉద్దీపిస్తున్న ఏడుపు
ఎన్ని గమకాలను తాకుతుందో?

బుడిబుడి అడుగులతో
భూమిపై పడుతున్న దర్ఫం
ఆక్రమించబోయే సాధననిఎత్తిచూపుతున్నట్లుంది.
కల్మషం అర్ధం తెలియని బోసినవ్వు..
పాదరసపు వరదలా
హృదయపు ఇరుకులలోంచీ ప్రవాహిస్తుంది,

ఎన్ని ఆవరణలు బ్రధ్ధలవుతున్నా
మరెన్ని అవతారాలు అంతరిస్తున్నామానవుడు ఫరిడవిల్లుతున్నాడంటే..
పరిమళిస్తున్న అమ్మతనంమనకందిస్తున్న రక్తబందానికే.
శ్రీఅరుణం,
విశాఖపట్నం.

దూరం !!!

ప్రాణమైన స్నేహితున్ని దూరం చేసుకున్నప్పుడు పడే వేదన ఇప్పుడు నేను అనుభవిస్తున్నదే. నా స్వంత పనుల వలన కొన్నాళ్ళు ఈ బ్లాగుకి దూరం కావలసి వస్తుంది. ప్రతిరోజూ మనసు పంచుకొనే మిత్రుడులా ఈ బ్లాగు విధానాన్ని కనుగొన్నవారికి తలను వంచి నమస్కరించాలి. ఈ 15 రోజుల దూరం బాదగా వున్నా..తర్వాత రెట్టించిన ఉత్సాహంతో మీతో కలిసే రోజు కొరకు ఎదురుచూస్తున్నాను. నవంబర్ ఐదున మరలా కలుద్దాం.

మీ శ్రీఅరుణం,
9885779207

కవన సేద్యం

యారాడ.
విశాఖ సముద్ర తీరానికి లేత యవ్వనం లాంటి ప్రకృతి ప్రసాదం ఆ ప్రాంతం.
అమాయకంగా కవ్వించే... ఆ ఏకాంతం, ఆహ్లాదం ఇక్కడే పుట్టిందా అనిపించే...కొండలు, హృదయాలను మమేకం చేసే...పచ్చదనం .....వెరసి , అదొక ఆనంద విహారం. ఒకప్పుడు ఆ యారాడలో అనుభవించిన ప్రేమానుభూతులు ఆంధ్రభూమిలో ప్రచురితమైన ఈ కవితలో నింపాను. చిత్తగించండి ఈ కవన సేద్యం కవితని.
పచ్చని పొలాల పాపిడిలో
మన ఇద్దరి అడుగుల సంగమం
ఉసిరికాయల చెట్టు దోసిళ్లలోన
పురివిప్పిన పసితనపు అస్తిత్వం
ఊటబావి నీటిపైన
నిటారున పడ్డ అరుణకిరణం
తొంగిచూస్తున్న మన ఆశలను
చటేల్మని కమ్మేస్తే
ఆ హృదయపు చేలో
మన కలల విత్తనాలు ప్రసవించిన మొగ్గలు నా కవితలు,
నీ ఙ్ఞాపకాలతో నాట్లు వేస్తుంటే..
పిల్లకాలువలా సిరా ధారా
ధరిత్రిని నూర్పిస్తూ..
ఉద్దీపించిన పంటకుప్ప అక్షరాల సేద్యం
కల్పనలకు అంట్లుకడుతుంటే
అవి కవితా పుష్పాలవుతున్నాయి,
కల్పనలనే నిజం చేసిన నీ ప్రణయపు మేరువులు
ఎన్ని అక్షర మొక్కలను నా కవన క్షేత్రంలో పండించాయే?
జిహ్వగా మారిన
కావ్యమాతే కాళిదాసు అవతారమైతే...
నా జీవాన్నే పరీవృతం చేసిన నీ
అనుభూతులు నా కవనసేద్యానికి సర్వేంద్రియాలు.

శ్రీఅరుణం.

త్వరలో నా నవల

మనం బ్రతకడానికి ఏం కావాలి?
నిజంగా బ్రతకాలంటే ఇంత కష్టపడాలా? అనిపించే మనుషులనూ చూస్తున్నాం .
అదే సమయంలో..
బ్రతకడానికి ఇంత నీచపు పనులు చేస్తేగానీ గడవదా? అనిపించే మనుషులనూ చూస్తున్నాం.
మనిషిని పంచుకున్నసంబంధం కోరుకునేది పరిమితం,అందుకే దాని అవసరం తీరిపోగానే.. ఏ భావమూ గుర్తులేనట్లు మారిపోతుంది. అదే మనసులను కోరుకున్న బంధం చాలా లోతుగా వుంటుంది. నమ్మకం అనే వేళ్ళు ప్రతీ క్షణం ఆ బంధాన్ని మరింతగా హత్తుకుంటాయి.అయితే ఇలాంటి బంధాల మెకప్పులు వేసుకుని కొన్ని నీచాలు మనుషులుగా మన మద్యనే తిరుగుతున్నాయి. వాటి పడగనీడలో అనేకహృదయాలు బలయిపోతున్నాయి. వీరి పరిస్థితి చూస్తుంటే... మనకే ప్రాణం మరిగిపోతుందే.... మరి!!! వారి జీవితం ఏమిటి? అలాంటి జీవన్మరణం సమస్య అనుభవించిన మనిషి మనసు స్రవించిన కధే... నీ అడుగులలో నా ఙ్ఞాపకాలు. విశాఖలో జరిగిన వాస్తవ సంఘటనే ఈ కధ. కన్నీటి రుచి ఇష్టమైన వాళ్ళందరూ దీనిని చదవండి. మొదట 2009 జనవరి నుండి మొదలు అనుకున్నా... ఇంకా తొందరగానే మొదలు పెట్టలని నాకే అనిపిస్తుంది.అందుకే సిద్దమవుతున్నా.
మీ.. శ్రీఅరుణం.

మైల గుండెలు

మనస్పూర్తిగా నమ్మిన ప్రేమ వంచన అని తెలిసినప్పుడు.. ఆ మనసు పడే నరకం పంచుకోలేనిది. అలాంటి నమ్మకం నన్ను వంచించిందని తెలిసిన క్షణం నాలో ప్రవహించిన వేదనా జ్వాలలని ఇలా కవితాధార కురిపించుకోవటం ద్వారా శాంతింపచేసుకున్నాను.నా లాంటి బాధ అనుభవించాల్సిన వారు అవేశంతో తెగించక ,ఈ కవిత ద్వారా శాంతన పడండి.

మైల గుండెలు

గుండెలను కప్పివుంచే చున్నీలు
మొఖం దాచుకోవడానికి పనికొస్తున్నాయి.
బొట్టు మొగుడుకీ,సింధూరం ప్రియుడికీ
పంచుతున్న దొరసానులకే
పసుపంతా వ్యర్ధమై పోతుంది.
సపరేటుగది వున్న ప్రతీ మగాడూ మొగుడే ,
పందుల్ని పక్కకు నెట్టేసి..
ఆ బురదనూ కబ్జాచేసి..దొర్లుతున్నాయి
వావీ వరసల్ని అమ్మేస్తున్న రూపాలు.
బంధాలెప్పుడో కుష్టువ్యాధిగ్రస్తమై పోయాయి.
దాపరికానికి పేరు ప్రియుడయితే..
దొరికిపోతే పేరు తమ్ముడుగా మారిపోతుంది.
వికారానికే వాంతి వచ్చే
శారీరక రుగ్మతలు మనసులను నలిపేస్తున్నాయి.
అదిగో చూడు..మృగాలు వూగుతున్నాయి మానవ రూపంలో,
రెండు అబద్దాలని కలిపి.. ప్రేమ అని నామకరణం చేసేస్తున్నాయి
ఆ మొసం ఆకారం దాల్చి, పరువుల్ని పక్కలకు అమ్మేస్తుంటే..
హృదయాలు సిగ్గుపడి ప్రాచీనతను కప్పుకుంటున్నాయి.
సెల్ ఫోన్ సంభాషణలే శీలాన్ని నిర్ణయిస్తే,
ఒక్క కంప్యూటర్ చాలు..వేశ్య సంసారి కావటానికి.

అవసరం శృతిమించితే ..
మనం పెట్టించిన కన్నీరు..మన ప్రేగులనే చింద్రం చేస్తుంది.
పక్క దులిపితే చెదిరిపోయే దుమ్ములా..
మొహం నీకు మొఖం చాటేస్తుంది.

మొత్తం మీద ..
అందరి భుజాలూ నిన్ను రాసుకొని తిరుగుతుంటాయి,
గుండెలని మాత్రం నీకంటించకుండా!

శ్రీఅరుణం ,
విశాఖపట్నం.

మలచిన వేదన

ఎంతో కష్టపడిన జీవితంలో సమస్యలు సుడిగుండాలుగా చుట్టుముడితే, నా అనుకున్న వారంతా... మన అస్తిత్వంపై దాడి చేస్తే..ఆ వేదనలో జీవితంపై కలిగే విరక్తిని తన జీవితానికి పాజిటివ్ గా మార్చుకున్న మనిషే...ఈ మలచిన వేదన కవిత

చచ్చిపోవాలని వుంది
బ్రతుక్కు..చావే మార్గమైన చోట,
ఎంతమంది చావటం లేదు?
ఈ రేషన్ సమాధుల మద్యన.

డబ్బుల కుప్పలు పోసుకున్న
నడమంత్రపు సంబందాల...
చేతబడుల కుటుంబాలల్లో
అగ్గిపెట్టె కరువైతే..పెద్దరికం
కత్తెలమోపై ..పొయ్యిలో విరిగిపోతుంది.

నీ జన్మకు గుర్తింపు
పెరిగే ప్రతీ డిపాజిట్టూ లెక్కిస్తుంది,
కట్టలు చూసే చేతులు కడుపును పట్టించుకోవు
మెకాలి చిప్పల కేకలు వినిపించుకొనే జాలి
ఇక్కడెవరికీ తెలీదు.
యంత్రంలా నువ్వు ,మంత్రంలా జీవితం,
తంత్రంలా తాపత్రయం కలిసి గెలిచినంతవరకే..
వీరిఫంక్తిలో నీకు భొజనం .
ఒక్కసారి తడబడ్డావా ??
నీ ఆకులో విషం వడ్డించబడుతుంది!
నీ కొసం తద్దినం ఎదురుచూస్తుంది.
నీకోసమూ ఎదురుచూస్తారు..
భీమా డబ్బు రాగానే చివరి కన్నీటి బొట్టునూ
దుప్పటితో తుడిచేస్తారు .

అది తెలిసే ఇప్పుడు చావలనిపించడం లేదు,
ఆస్తి ఎంతున్నా..చావులో అస్తిత్వం లేదు,
అందుకనే మరణించిన మరుసటి రోజున
ఉదయించే నా ఙ్ఞాపకాలను ఇప్పుడే నిర్మించుకుంటున్నాను.
తెలియని నా మరోజన్మ కొరకు
ఎదురుచూడగల సేవల పరమార్దాన్ని
నా జీవనానికి రవళించుకుంటున్నాను.

శ్రీఅరుణం,
విశాఖపట్టణం.

వాలుకుర్చిలో జ్ఞాపకాలూ

జీవితం అనుభవించడానికి. దాచుకోవటానికి కాదు. చాలామంది ఆర్ధికమైన విషయాలలో పడి హార్ధికమైన ఆస్వాదనని కోల్పోతున్నారు.ఆ లెక్కలచిట్టాలు పట్టుకొని పరిగెత్తే గమ్యం చేరువయ్యాక...తాము ఏదో కోల్పోయామని తెలివి తెచ్చుకొని వేదన పడుతున్నారు. అలాంటి జీవితం ఒకటి అనుభవించిన ఆశల నెమరువేత ఈ వాలుకుర్చీలో ఙ్ఞాపకాలు కవిత.సంపాదన వుచ్చులో హద్దుకు మించి పరుగులు పెట్టిన ఆయన చివరి రోజులలో తనకోసం ఎంతో ఎదురుచూసి...ఆఖరి చూపు కూడా నోచుకోని భార్య మనసు పడిన క్షోభను గుర్తుచేసుకుంటూ అనుభవించిన క్షణాలు ఇవి .చిత్తగించండి .

నిజం చెప్పు నేస్తం నా నమ్మకం నిలిచేవుందా?
నేను నిలిచిన నీ గుండెలో ఇంకా మొలకెత్తుతూనే వుందా?
నాకు రింగ్ ఇచ్చిన సెల్ కాల్
అవుటాఫ్ కవరేజ్ ఏరియా అంటూ,
నా దూరం చెబుతూ వుంటే..
పీడకలలాంటి ఆ కవరేజీ నీ కడుపుని ఎన్నా ళ్ళని ద్రేవేసిందో?

నీకు గుర్తుందా?నా మొదటి రాక...
నీ హ్రుదయపు వాకిళిలోకి,
కాఫీఇచ్చి ,ఉప్మా పెట్టి ,మజ్జిగ త్రాగించావు.
ఏంటిరా ఇది కన్నా అంటూ..కంటి పుసిని తుడిచావు.
నువ్వు తినిపించిన ఆ ప్రేమఎక్కడ నెమరువేస్తానోనని.
యెంత జాగ్రత్తగా కా పాడుకున్నానో!!!
కానీ.......
కాలం చూపిన ప్రతాపంలో మొదలుపెట్టిన పరుగులో ఏదో శాపం తగిలింది???
అలాంటి శాపగ్రస్తజీవనంతో...గడచిన కాలం,
నా మీద నీ ప్రేమని తగ్గించలేదని చెప్పు నేస్తం
అక్కడే..
నీ పాదాల చెంతనే వుంది నా ప్రాణం.
కనుచుపుమేరవరకూ సోకర్యాలు,
పర్సునిండా కుక్కిన క్రెడిట్ కార్డులు,
గ్లోబుతో పాటూ తిరిగే పనులు ,
ఇంకా....ఎన్నెన్నో...
ఎంటర్ నొక్కితే చాలు..ఏకంగా స్వర్గాన్నే ముందుంచుతున్నాఇ,
కానీ...
ఆపచ్చని చేలో,
పూరిగుడిశెలో,
దూరంగా పలకరిస్తున్నసముద్రపు అలల హోరులో,
నువ్వు తెచ్చిన ఇడ్లీ ఆవకాయా తింటూ ..
మనం అనుభవించిన పరవశాలు..
ఒక్క గంట..కాదు కాదు,
ఒక్క నిముషం..అదీ కాదు,
ఒక్క క్షణం..ఇస్తానని చెప్పు నేస్తం,
ఈ క్షణమే వాలిపోతాను నీ దోసిళ్ళలోకి.
ఊ!!!
యాభై వసంతాలు గడిచిపోయాఇ,
అందులో...నిన్నుపొందిన మూడుదశాభ్దాలూ వెళ్ళిపోయాఇ.
ఒక్కసారిగా వాలుకుర్చిలో నడుంవాల్చిన ఙ్ఞాపకాలు..
కోల్పోఇన సాంగత్యాన్ని నెమరువేసుకుంటుంటే..
వయసు మీరిన తర్వాతి ముందు జాగ్రత్త.. మందులే మింగేస్తున్నాఇ.
పిల్లల బంగారు భవిష్యత్తు..విదేశాలకు ఎగిరిపోఇంది.
అందమైన ఇల్లు కాపలాకాయటానికే సరిపోతుంది.
అందుకోలేనంత హోదా కాపాడుకోడానికే పనికొస్తుంది.
ఆఖరిఖి ఈరోజున..
సంవత్సరానికి పది చొప్పున,నీకు కేటాఇంచిన రోజులు..
నిన్ను ఎంత వేదనకు గురిచేసిందో???
ఖరీదుగా కట్టించిన నీ సమాధిమాత్రమే చెబుతుంది!
ఎంత ఖర్చుపెట్టినా...ఇప్పుడు నువ్వున్నది స్మశానంలోనని.
శ్రీఅరుణం,
విశాఖపట్టణం.

పేరు పెట్టాను

నా కవనకావ్యానికి పెట్టిన పేరు

నీ అడుగులలో నా ఙ్ఞాపకాలు.

శ్రీ అరుణం ,

విశాఖపట్టణం

9885779207

ఈ గుండె గదులలో

ఈ గుండె గదులలో [కవిత]

[స్తీ పురుషుల మద్యన బంధం శ్రుంగారమే ఐతే... ప్రేమ అనే మాట ఎందుకు పుట్టింధి? అటువంటి ప్రేమలోని అనుభూతులతో ఒక అద్భుతమైన ప్రపంచాన్నే నిర్మించుకోవచ్చు.అటువంటప్పుడు ఇక వియోగం అనే వేదన మనల్ని ఎలా చేరుతుంది? అటువంటి ఈ అనుభూతిని ఆశ్వాదించండి. మీ అభిప్రాయంల కొరకు ఎదురుచేస్తూ....]

కనురెప్పలు శ్సాసిస్తే కలలు మేల్కొంటాఇ,
హ్రుదయపు కొలను నుండి
ఙ్ఞాపకాల రంగులనుముంచి తెచ్చుకుంటాఇ.
నేను నువ్వుగా..నువ్వు నేనుగాచిత్రితమవుతున్న
ఆశలనువిరహమనే కాన్వాసుపై..ముద్రించుకుంటాఇ.
అనంతవిశ్వాన్నీ జైంచగల వూహల గమ్యం,
నీ దగ్గరకొచ్చేసరికి ఆగిపోతుంది..
నేనంటే ఇంకేంలేదు..అంతా నువ్వేనంటూ.
నా గుండెలపై తారాట్లాడిన,నీ చేతివ్రేళ్లు,
నా నుదిటిన చుంభించిన నీ బుజ్జి పెదవులు,
ఆస్వాదనతో నిండిన మెడపై చెమటను
తుడిచిన అమ్మలాంటి చేతులూ,
ముద్దుగా నెత్తిపై కొట్టి అమ్మోదేవుడిపేరంటూ..
వెనుకగా హత్తుకొని భుజంపై వాల్చిన తల,
.....ఎన్నని చిత్రించనూ ..ఈ గుండె గదులలో ,
నిజంగా...
అరుణానికి సంపూర్ణ వర్ణం ఎవరు గీయగలరు???
శ్రీఅరుణం
విశాఖపట్టణం

శ్రీ అరుణం గా నాకవనం

ఎన్నో ఆశయాలతో మొదలైన జీవితం సమస్యల్లో కూరుకుపోఇనప్పుడు మనసు కోరుకునేది స్వాంతన. అది సాంగత్యంలో లభిస్తే మరింతగా ఆశలు బలాన్ని కూర్చుకుంటాఇ. నా జీవితంలోనూ అటువంటి సమస్యలు నిండిపోఇనప్పుడు...ఓటమి బాధలో పరుగులు పెడుతున్న నాకు ఒక సాంగత్యం తోడుగా దొరికింది.అది నిజమో?అబద్దమో ?తెలుసుకోకుండానే ఆబంధానికిప్రేమ అని పేరు పెట్టుకుని ఆదారిలో పరిగెట్టడం మొదలుపెట్టాను.అలా నన్ను కదిలించిన తోడు అరుణం.విశాఖ సముద్రతీరాన నన్ను కదిలించిన అరుణోదయం అనుకోకుండానే నా జీవితంలో ప్రాణప్రదమైపోఇంది.ఆ అరుణం తోడులో ప్రసవించిన కవనం తనకే అంకితమిస్తూ నా కలం పేరును నా పేరులోని తొలి అక్షరంతో మిళితం చేస్తూ శ్రీఅరుణం గా రాసిన తొలి కవిత ఆంద్రభుమిలో ప్రచురితమైంది.అది రేపు ఇక్కడే చూద్దం. మీ శ్రీ అరుణం.

నా తొలి కవిత

జీవితం సార్దకం చేసుకుందామన్న ఒక బుద్దిపూర్వక ఉద్దేశ్శంతో ఏ కవీ కవిత్వం రాయడు. జీవన తుఫానులలో కొట్టుకుపోతూ ఏ కొమ్మో ఆధారంగా దొరికినప్పుడు చేసుకొనే సమీక్ష కవిత్వం. అది అవిచ్చన్నంగా సాగే దీర్గకాలికప్రకియ కాదు.అప్పుడప్పుడూ చెప్పకుండా సంబవించే విద్య్హుత్ లాంటి సంఘటన-శేషేంద్రశర్మ గారు.
కవిత్వం అంటే కవితత్వం అనుకుంటాను నేను.అనుభూతులను ఆస్వాదిస్తున్న క్షణం వాటి విలువ అశాస్వతం. అదే క్షణంలో వాటికి అక్షరరూపం ఇచ్చి కాపాడుకొండి... ప్రతి నిముషమూ వాటి విలువ పెరిగిపోతూనే వుంతుంది.అటువంటి అనుభూతులను దాచుకోవాలన్న ఆశని నాలో రేకెత్తించినది ప్రేమ. అప్పుడే నిర్ణైంచుకున్నాను,ఇంత గొప్ప ఆనందాన్ని అదే సమయంలో అంతే వేదనని చూపిస్తున్న ప్రేమని ఇలా గాలికి వదలకూడదని.నాకు తెలిసిన నాలుగు అక్షరాలనీ కూర్చుకుంటూ కవితలు రాయటం మొదలు పెట్టాను.ఈ దారిలోనే నా తొలి కవిత జన్మించింది ఇలా....

నా ప్రపంచం చాలా చిన్నది,అందుకే దానికి ఎక్కువ మాటలు రావు,
రాయలని వున్నా..రూపం ఇచ్చేంత పదసంపద నా మస్తిస్కం కూర్చుకోలేదు,
అంతలో నువ్వు కలిశావు.. అనుభుతుల నిఘంటువులా,
ఆ క్షణమే నా పదలు మూటలు కట్టాఇ..చిన్న పాపాఇ మాటలుగా,
నాకు ఫ్రాస రాదు నీపై ధ్యాస తప్ప.
చంధస్సు చదవనేలేదు.. నీ చిరునవ్వు తప్ప.
అలంకారలపై మనసు పోవటం లేదు.. అది నీ ఆహార్యం దగ్గరే నిలిచిపోఇంది ,
అందుకే భావాలను బట్టిపట్టకుండాబదలాఇంచేస్తున్నాను..కాగితం పైకి.
నీ ప్రేమలో మునిగితేలిన ఇప్పుడు.....
నాకు అక్షరాలకు కొదవ లేదు,
వాటికి నీ అనుభూతులతో చేరి రూపం దిద్దుకోవటం వచ్చేసింది.
నువ్వూ నేనూ అనే పదాలు మన జీవననిఘంటువులో చెరిగిపోఇ,
మనం అన్న పదం పుట్టిన ఈ క్షణమే...
శ్రీఅరుణం అనే కలానికి జన్మనిచ్చింది.

మల్లి మరోసారి మీతో

కవిత్వం రాయటం ఒక వరం. మనలోని అనుభూతులను అక్షరరూపంలో అనుభవించగలగటం అద్భుతం. అటువంటి వరం నాకు లభించడం నా పూర్వజన్మసుక్రుతం.అలాంటి నా కవితలు వెనుకన వున్న నేపద్యం అందరితోనూ పంచుకోవాలని నా ఆశ ఇలా తీరుతున్నందుకు సంతోషంతోఈ బ్లాగ్ని ప్రారంభిస్తున్నాను. నా బ్లాగ్ అడ్రస్ http://sriarunam-telugubloggers.blogspot.com

naa kavithala nyapadyam

నా పేరు శ్రీనివాసరావ్. విశాఖపట్టణం.శ్రీఅరుణం నా కలం పేరు.ఆంధ్ర భూమి వంటి పత్రికలలో ముద్రణ ఐన ఆ కవితల నేపద్యం అందరితో పంచుకోవాలన్న కోరికతో మొదలుపెడుతున్న ఈ బ్లాగును ఆదరిస్తారని నమ్ముతూ...శ్రీఅరుణం
sssvas123in@yahoo.co.in