నువ్వంటే...???

నువ్వంటే...???







అప్పుడెప్పుడో.. నన్ను తిట్టుకొంటూ తిరిగి చుడకుండా
వెళ్ళిపోయిందన్న కసితో...
ఎప్పటికప్పుడూ.. నన్ను తట్టిలేపుతూ
కళ్ళుతెరిస్తే కరిగిపోయే అద్భుతాంలా మారినా..
గుండెలముందు బంధించుకోవాలని
నాకెందుకు అనిపించలేదు?


నా ఈసడింపునీ తన కన్నులతో పొదవిపట్టుకొని
ఆశ చావని అడుగులతో దూరమవుతున్న
ఆ పాదాల పగుళ్ళనే చూస్తూ..,
కలుక్కున జారిపోతున్న కన్నీళ్ళని కనికరించలేని
రాతి హృదయాన్ని.. నేనెందుకు గుర్తించలేదు?


గుండేలేని తోటలో మెదడుని పాతేసి
అంబరం ఎత్తున బలిసిన అహం వృక్షాల నీడతో
ఏ ప్రణవానికి హారతి పడతాను?


ప్రణయం పిలిస్తే పలకదు,
అదే పిలిచిందా.. మనమెంత?
ఈ రెండింటిమధ్యనా నేను సాధించే..మనఃసాక్షే..
నువ్వవుతావని ఇప్పుడే తెలుస్తుంది.




శ్రీఅరుణం,
విశాఖపట్నం.

నా ప్రేయసి నన్ను "కన్నా" అని పిలిచినప్పుడు కలిగిన ఆనందం మీ ముందు ఈ కవితగా.

అప్పుడెప్పుడో అమ్మ సృష్టించినట్లు గుర్తు


ఆ తర్వాత...

వయసు దాచేసుకొందో???

మనసు కప్పేసుకొందో???


సమాజం చెరిపేసిందో???


నా కొసమేనంటూ...అదే పిలుపు మళ్ళీ...


ఉంటుందని మరిచిపొయాను.


పెద్దరికపు ప్రాపులో.. ఖద్దరు బట్టలు చుట్టుకొని


నా అడుగుల శబ్దానికి నేనే గాంభీర్యాన్ని పెంచుకొన్నాను,


ఇంతలోనే...


హృదయంలో తేనె ఒలకపోసుకున్నట్లు..


అమ్మ దోసిళ్ళలో మళ్ళీ వెన్నపూస బువ్వ తింటున్నట్లు..


చాలా రోజుల తరువాత


"కన్నా" అన్న ఆ పిలుపు నా కొసం వినిపిస్తే..


నేను నిలుపుకొన్న ప్రేమే నాకీ అదృష్టాన్ని ఇస్తే...


చాలదా ఈ తృప్తి ...నన్ను నేను ప్రేమించుకొవటానికి.




శ్రీ అరుణం
విశాఖపట్నం.