సంప్రోక్షణ

నీటిని కనుగొన్న దారులలోంచే..
నిప్పునీ మలచడం ప్రారంబించి..
మనిషి..ఆ అగ్నికీలల కొసలతో
తన చుట్టూ ఆశల సరోవరాన్ని నిర్మించుకున్నాడు,

ఆత్మని రక్షిస్తున్న హద్దుల అంచులలో
కందకాల్ని తవ్వేసుకొని
దానిలో జీవితాన్ని ముడుచుకుందామని
కన్నీళ్ళకి కలలని అరువిచ్చాడు,

మరుభూమిలో నాటిన ఆ విత్తనాల నుండే..
మల్లెపూలతోటల్ని పండించుకొంటూ
అరుణపు గొడుగునే అందంగా కప్పుకొంటూ
ఆశల్ని నూర్పిస్తున్న ఆ నిశితోటలో
రాత్రిని శాశ్వతంగా ఊహించుకుంటున్నాడు,

అతనికి తెలియటంలేదు..
మాటలతో చేస్తున్న వ్యాపారానికి
మూలధనం మస్తిష్కమేనని,
తన గుండె దోసిళ్ళలోకి వాటితో నమ్మకాన్ని నింపుకున్న క్షణాలు
ఎప్పటికైనా...
హృదయమనే సమాధానం దొరకని ప్రశ్నలుగానే మిగిలిపోతాయని?

శ్రీ అరుణం
విశాఖపట్నం.